Ik heb mezelf deze zomervakantie vrijwillig laten sandwichen tussen 'kazen' en 'paters'. U zou zich kunnen afvragen waarom een mens daar in godsnaam (hebdem?) voor zou kiezen. En ik begrijp dat. Mocht ik mezelf hebben laten flankeren door druiven en wijnboeren, dan zou dat een pak aantrekkelijker hebben geklonken. Zowel voor u als voor mij. Maar het is nu zo, ik ging voor de kazen en de paters. En wel hierom...
"Een emmer die overloopt, moet uitgekapt worden of er komt een moment waarop iedereen gaat zwemmen!"
"Schat, ik wil graag enkele dagen naar een abdij!" Voila, the word was out! - Abdij - The 'wederword' kwam verdacht snel. "Doe gerust! En geniet ervan!" Alhoewel de wederhelft zijn haren ten berge rijzen wanneer hij nog maar een glimp opvangt van een vleugje katholicisme, stond hij helemaal achter het plan dat ik mij in ware 'kluizenaars-style' voor enkele dagen zou terugtrekken in een abdij in Maredsous. Hij kent me goed, die man. Als de vrouw snakt naar rust (die er bijvoorbeeld als gevolg van een pandemie gedurende enkele maanden niet echt was) omdat de creativiteit geen uitweg meer vindt, dan is het voor iedereen in de wijde omgeving de beste optie dat ze die rust zo snel mogelijk kan hervinden. Een emmer die overloopt, moet uitgekapt worden of er komt een moment waarop iedereen gaat zwemmen. Behoed je daarvoor!
Gepakt en gezakt trok ik op een blauwe maandag naar Maredsous om me daar 3 dagen in de stilte te gaan wikkelen. Ik nam wat kleren mee, wandelschoenen, enkele boeken, schrijfgerief, een leeg schriftje, een hoofdtelefoon en mijn elektrische piano. En een mondmasker. Ja, dat ook. Meer had ik niet nodig. Ik moest er tijdens die 3 dagen in slagen om mezelf zó goed te kunnen horen dat ik die kronkels kon omzetten in bruikbaar tekstmateriaal. Voor allerhande doeleinden. Dàt was de opdracht.
Op dag 1 snoerde ik al meteen de stappers stevig aan. Ik ging voor een tocht van 6 km. Het werden er 9 (no further questions, your honor!). Maar dat vond ik niet erg. Want ik voelde me bij aanvang erg onwennig in de abdij. Die geur. Eten in stilte. Muziek maken in stilte. Praten in stilte (én in het Frans én met mondmasker op. Ojee). En hoe minder ik mezelf onwennig moest voelen, hoe beter. Maar aan alle mooie wandelingen komt een einde. Er was geen ontkomen aan: ik moest mezelf opnieuw binnen de muren van de abdij begeven. En dat was allesbehalve een pretje. De stilte werd me te veel. En ik was er nochtans zo erg naar op zoek! De eerste avond was ik er stellig van overtuigd: ik keer een dag vroeger terug dan gepland. Het lukte me niet. Ik miste het thuisfront. Ik miste sociaal contact.
De eerste avond was ik er stellig van overtuigd: ik keer een dag vroeger terug dan gepland!
Maar... geleidelijk aan ging het beter. Ik begon tot schrijven te komen. Ik begon zelfs tot genieten te komen. Nog steeds zocht ik meer dan gemiddeld de buitenlucht op, maar niet meer als absolute vlucht van de abdij. Eerder omdat beweging mij tot stilstand brengt. Nog meer dan de abdijmuren, noopt de natuur mij tot inkeer.
Ik ging weer wandelen, bezocht stadjes in de buurt, flaneerde langs het water in Dinant, ging helemaal alleen een warme chocomelk drinken in een taverne (nog nooit alleen op café geweest!). Ik vond zowaar mijn draai in het alleen-zijn.
Zou ik mezelf in de toekomst nog eens laten sandwichen tussen kazen en paters? Ja, ik denk het wel. Omdat het gewoonweg belangrijk is om af en toe naar je eigen kronkels te luisteren. Omdat alleen zijn en rust aanzet tot creativiteit. Omdat emmers moeten uitgekapt worden als ze dreigen over te lopen. En omdat het goed is om soms eens helemaal op jezelf aangewezen te zijn. Om met jezelf eens op café te gaan. Of om bijvoorbeeld op eigen houtje de weg terug te vinden wanneer je verloren loopt tijdens een wandeling...
"Zou jij graag eens écht alleen zijn met jezelf en vertoeven tussen de kazen en de paters?"
Wil je graag eens verblijven in de abdij van Maredsous? Klik op deze link voor meer informatie.