Als het gaat over leerlingen en fouten maken, dan sta ik op de eerste rij om aan hun verstand te brengen dat fouten maken een excellent ambacht is!
'Hoe meer, hoe beter!', roep ik nog nét niet uit, maar het scheelt niet veel.
Komaan... Wie is er ooit al dood gegaan van een schrijffout? Of van een verkeerde uitkomst bij het berekenen van de oppervlakte van een gelijkbenige driehoek? Of van het verkeerd plaatsen van De Stille Oceaan op de wereldkaart? Fouten maken mag en moet! Alleen zó leren we bij.
"Diep in mezelf huist zo'n verdomd sluw, irritant, perfectionistisch beestje. Zo eentje met vlijmscherpe tandjes, schele oogjes, flapperende wiebeloortjes en een bekje dat nooit stilstaat."
Hoor me praten, hoor me praten! Het klinkt bijna alsof ik het zélf geloof. Ik kan het bijzonder geloofwaardig verkopen aan mijn publiek, maar als puntje bij paaltje komt, sla ik mijn eigen theorie vaker wél dan niet duchtig in de wind... Want diep in mijzelf huist zo'n verdomd sluw, irritant, perfectionistisch beestje. Zo eentje met vlijmscherpe tandjes, schele oogjes, flapperende wiebeloortjes en een bekje dat nooit stilstaat: 'Pas op, dit gaat fout!' 'Stop, ben je gek? Straks loopt het verkeerd af!' 'Jij, kluns, dat zag je toch aankomen?!'
Blablablabla!
Stom beest!
Denk je nog eens aan mij?
Onlangs had de gluiperd mij stevig te pakken.
Ik moet een e-mailtje sturen naar mijn collega's Nederlands. Na herleesbeurt 37 geef ik mezelf eindelijk het fiat om op de verzendknop te duwen. In extremis besluit ik het onderwerp van de e-mail nog lichtjes aan te passen. Ik wil van 'Denken jullie nog eens aan mij?' naar 'Denk je nog eens aan mij?' Na overleg met mezelf kom ik tot de conclusie dat een persoonlijke aanspreking beter werkt. Ik wil immers écht dat mijn ontvangers tot het openen van de e-mail overgaan en niet al aan het archiveren slaan nog voor de eerste letter gelezen werd.
Sterk werk van mezelf! Pluim op mijn snuggere hoed. Bravo voor mezelf!
1 seconde later komt het e-mailtje ook in míjn mailbox terecht. En wat zie ik??! (Bloed pompt op! Mijn hartslag versnelt! Haren rijzen ten berge.) Er staat te lezen: 'DENKEN JE nog eens aan mij?!' In het onderwerp van de e-mail ga ik schromelijk uit de bocht! Daar waar iedereen nog op z'n viefst en kwiekst aan het lezen is, dààr ga ik finaal tegen de vlakte!
Ik kruip in m'n virtuele pen en stuur in 7 haasten nog snel een e-mailtje terug naar de vakgroep met een duidelijke rechtzetting van de begane fout.
Maar het kwaad is geschied.
Het blijft in m'n hoofd malen. Ik ontvang wat responsen hier en daar van collega's die een schaterlachende emoticon onder m'n neus wrijven.
'Die dekselse Saartje toch, wat een stomme, domme fout! Leest ze niet na, ofwa? Alé, seg, hoekandana?'
Of mijn collega's dat daadwerkelijk ook allemaal dachten, weet ik niet zeker. Wat ik wél zeker weet, is dat m'n vlijmscherpe, schele, flapperende vriend het dacht. Hij fluisterde het immers smalend in m'n oor en genoot van de afgang.
Grmbl, rotbeest!
Het leven draait door.
Maar... de dagen verstreken. De weken gingen voorbij. En wat bleek... ik stond nog steeds overeind. De ezel balkte mij in de ochtend nog steeds uit m'n bedstee. De boer kreeg z'n schaapjes nog elke dag op het droge. De postbode deed z'n ronde nét als voorheen. Het leven draaide gewoon door.
Alsof... alsof het gewoonweg oké is om fouten te maken... Alsof de wereld niet stopt met draaien wanneer we ons eens vergalopperen. Alsof andere mensen óók wel eens uit de bocht vliegen of een schwalbe maken.
"Saartje ziet het licht!"
Zo dus... dat ding dat ik heb met fouten maken... Het wordt hoogtijd om eindelijk volwassen te worden en mezelf toe te laten af en toe eens met de neus tegen de muur te kleven. Fouten maken is een ambacht dat ik zéker nog moet bijschaven, maar ik ben op de goede weg. Ik durf zelfs een hele meute joekels van fouten in het groot op mijn scrabbelbord te leggen.
En weet je wat, het maakt me niks uit! Tel eens m'n scrabblepunten op?!
Aha! Meer gescoord dan jij met je correcte schrijfwijze! How bad can it be?!
Comments